Пишува Виктор Петковски од Либералната унија на млади на Македонија во младинската онлајн колумна на Радио Слободна Европа.
Дијамантите најчесто рефлектираат два ефекти врз луѓето, одбивен и привлекувачки ефект. Оние кои не можат да ги имаат, престануваат да мислат да нив, ги бришат од својата меморија и продолжуваат понатаму. Оние пак кои се во состојба да ги поседуваат, сакаат да ги имаат во изобилство и во најразлични облици.
Во меѓувреме поминуваат меѓународни булдожери, трактори, секој да „помогне” колку може. Но на крајот изгледа дека ќе се покаже дека оваа нива може да ја ораат само нашите трактори и ниедни други. Сами да се избориме за тоа што ни следува, и обратно, сами да ги носиме последиците од неуспехот, единствен начин на кој стварно ќе пораснеме и ќе научиме да чуваме нешто што е наше. Да зборуваме политика секој ден по малку, културно и одмерено, наместо пред избори во тони и со викање и насилство.
Што е во наша моќ? Што ние можеме да направиме за да придонесеме во подобрување на здравјето на нашата држава? Зарем ние како личности не сме премногу мали за да имаме било какво влијание врз било кој аспект од функционирањето на системот? Одговорот е, секој е мал, онолку колку што се чувствува мал и обратно, голем е колку што се чувствува голем. Да бидеме големи, без разлика што ќе излезе од шминкерското студио на билбордите. Да бидеме големи, иако ни зависи работата. Да бидеме големи, иако во последно време се не притиска да бидеме мали. Затоа што ако бевме мали, немаше да имаме држава за која сега си вадат очи и се држат за тие фотелји како да им се оставени во наследство од дедо. Не ни е поклонета, затоа нема да се однесуваме на тој начин, за разлика од некои (читај десет годишна власт) кои мислам дека и спрема поклони се однесуваат попристојно. За разлика од повеќето дијаманти, овој треба да е достапен на сите, затоа што неговата убавина не е во отсјајот, туку во луѓето што работеле за тој да сјае.