Овој пат во рубриката #РаскажиМи го објавуваме расказот „Три“ од Петар Чаушевски, кој доаѓа од Ресен.
Три
I
Улицата на липите по која секојдневно поминуваше за да пристигне на работа беше поинаква од обично. Ги немаше колоните возила со напнати возачи кои нервозно свиреа и постојано се движеа метар по метар со своите возила во утринскиот сообраќаен метеж. На пешачката патека немаше луѓе, дрворедот од липи беше исушен, на автобуските постојки ги немаше учениците и празно беше насекаде. Додека се движеше по патеката низ празната улица, во нозете ѝ се заплеткаа малечки црни кученца кои лаеа барајќи внимание. Им се насмевна и продолжи по патот. Градот изгледаше како сите да го напуштиле.
На десната страна пред пред крстосницата ја немаше познатата стара жолта куќа. На нејзиното место зјаеше празен простор со куп камења во кој двајца мажи облечени во работничка облека ја раскопуваа земјата во форма на правоаголник. Се обиде да им рече нешто, но не можеше да испушти глас. Мажите почнаа да ги редат камењата еден над друг во раскопаната земја, а нејзината сенка паѓаше точно врз дупката во која се редеа камењата. Како што се редеа камењата и нејзината сенка се заѕидуваше во нив, почувствува дека и нејзината душа се заѕидува во темелите.
***
Утринското будење не ѝ претставуваше никаков проблем, но ова утро алармот од мобилниот телефон упорно ѕвонеше. Сонливо ги подотвори очните капаци и ја испружи раката за да го дофати телефонот и да го исклучи. Мрзеливо стана од креветот и се упати кон тоалетот. Веќе неколку дена чувствуваше неодредена мачнина во телото, често за миг ѝ се губеше видот, имаше чувство дека во градите и главата има товар кој ја забавува. Подготовките пред одење на работа ѝ беа рутински и за кратко време беше во ходникот на зградата посакувајќи им убав ден на соседите со кои секое утро се среќаваше на скалите во зградата.
На улицата пред нејзината зграда во целиот сообраќаен метеж имаше едно зелено такси со вклучени трепкачи, влезе во него и на таксистот му ја кажа адресата на компанијата каде што работеше. На радиото во возилото одеа вести. „Велика Британија сериозно ја разгледува можноста за излез од ЕУ…“
– „Сите белји се од нив, цел свет работиме за англиската кралица. Гледав еден масон на ТВ, кажа дека секоја година на кралицата и ставале ново срце од дете, затоа е уште жива и здрава… А и Југославија тие ја распаднаа, златна држава“, незаинтересирано заклучи таксистот слушајќи ги вестите на радиото.
Таа упати пристојна насмевка кон таксистот давајќи му до знаење дека не е расположена за утрински разговори.
– „Како е на работа, добро е? Слушам добри плати сте земале“, упорен беше таксистот.
– „Не е лошо“, одговори.
– „Примаат кај вас со средно или сите сте со факултети?“, љубопитно праша таксистот ловејќи го нејзиниот поглед во ретровизорот.
– „Па потребно е факултет за работа кај нас“, одговори со истиот тон, сакајќи да му даде до знаење дека не ѝ е дојдено до разговор.
– „Ах, за два испита не го завршив… А бев добар студент на социологија. Ама тогаш си велев што ќе ми е… Тука може“, со гордост одговори таксистот, паркирајќи го возилото пред капијата на компанијата.
– „Ви благодарам, во ред е, пријатен ден“, му одговори и му стави во раката некој денар повеќе од тоа што го покажуваше таксиметарот.
Кога влезе во работната просторија им посака добар ден на колегите кои веќе беа пристигнати и седна на својата работна маса. Во канцеларијата се слушаше тивка амбиентална музика која, како што велеше нивниот менаџер треба да ги стимулира во работата. Додека ги извршуваше работните задачи, разговараа со колегите за секојдневието и актуелните настани во државава, кои се менуваа од час во час и создаваа чувство на неизвесност.
Во еден момент гласовите на колегите почнаа да ѝ се губат, а шолјата со кафе која беше на нејзината работна маса почна да ѝ се движи лево-десно. Обидувајќи се да стане со намера да го отвори прозорецот, ѝ се стемни и падна.
II
Се движеше уморно и бавно по сувата земја низ пожолтената трева кон врвот на голиот рид. Сонцето како да се беше спуштило над нејзината глава, гореше силно и секој нејзин чекор по земјата беше како да оди по оган. Устата ѝ беше сува, а со секое подголтнување, игли ѝ го боцкаа грлото. Со секој здив пробуваше да земе сила за да стигне до врвот на ридот и да го најде изворот за да ја угасне жедта. Со последните сили успеа да се искачи на врвот. Од изворот не течеше вода, пресушил. Пронајде еден дренов стап и го пикна во дупката обидувајќи се да го исчисти. Слушна татнеж кој доаѓаше од под изворот, ридот почна да се тресе, чувствуваше дека од под него надоаѓа водата. Ненаситно ја стави устата на дупката од изворот и набрзо низ неа бликна млаз песок и ѝ ја наполни целата уста. Почна да се задушува. Не можеше да земе воздух, легна на сувата трева и се бореше за здив. Почна да кашла и да плука. Се мачеше да вдише и панично ги удираше грлото и градите борејќи се да дојде до здив.
***
Долгиот ходник беше преполн со луѓе, се чувствуваше мирис на чист алкохол и евтини парфеми. На столчињата покрај ѕидовите седеа постари мажи и жени. Некои разговараа тивко меѓу себе, а некои упатуваа погледи во листовите хартија кои ги држеа в раце. Трети ги одмеруваа оние кои седеа простум во ходникот. Се појави низок доктор кој забрзано чекореше кон нив и наеднаш сите ги насочија погледите во него, се тргаа настрана отворајќи му простор, упатувајќи се право во претпоследната соба.
Лежеше на креветот со кислородна маска на лицето, а на екранот на апаратот кој беше поставен на левата страна од креветот се појавуваа мали амплитуди кои ја покажуваа работата на нејзиното срце. Докторот ги зеде листовите хартија закачени за нејзиниот кревет и почна да чита. Во собата влезе медицинска сестра.
– „Ја донесовме пред еден час со итната помош, се јавија нејзините колеги од работа, паднала во канцеларијата“, му се обрати медицинската сестра на докторот.
-„Доживеала мозочен удар… Зошто нема никој од нејзините“, праша докторот, упатувајќи го погледот кон пациентката на чие лице имаше кротка насмевка, како ништо да не се случило.
-„Колегите ни рекоа дека ќе ги контактираат членовите на нејзиното семејство, но досега не дошол никој да се пријави да ја побара“, разочарано констатира медицинската сестра.
– „Јавете се повторно кај нејзините колеги да ви кажат што направиле, состојбата не ѝ е стабилна. Проверувајте и доколку има некоја промена, побарајте ме. Морам да одам да ги посетам и другите пациенти“, рече тој.
Докторот се потпиша на листот со дијагноза, го стави на нејзиниот кревет и заедно со медицинската сестра ја напуштија собата.
III
Стоеше исплашено до излогот на еден дуќан во Старата чаршија. До неа дојде постар, непознат човек. По облеката и косата зачешлана налево ѝ личеше на нејзиниот татко, кој беше починат пред таа да се роди, а го знаеше само од старите фотографии. Непознатиот питомо ја фати за раката и ја поведе со себе кон малиот плоштад каде што се наоѓаше познатата Саат- кула, еден од главните симболи на градот .
Плоштадот беше полн со луѓе, забележа некои од своите пријатели од детството и средношколските години. Се обиде да ги поздрави со раката, но никој од нив не ја забележуваше, како да не постоеше. Непознатиот ја отвори вратата од Саат-кулата и со раката ѝ покажа да почне да се качува по скалите нагоре.
Се качуваше кон врвот на кулата по старите дрвени скали, со внимателен и одмерен чекор. Кога стигна на врвот, градскиот часовник застана и целиот напукна по површината. Ги фати со рацете стрелките и почна да ги врти мислејќи дека ќе успее да направи часовникот повторно да проработи. Додека се обидуваше да ги придвижи стрелките, тие се откачија и заедно со нив почна да паѓа на плоштадот…
***
Утрото во болницата во којашто лежеше беше тивко и мирно. Единствено звуците однадвор ѝ го прекинуваа спокојот. Утринските зраци ѝ се прелеваа врз лицето давајќи ѝ различни нијанси на нејзината веќе бакарна коса. Потсетуваше на лик од слика на фламански сликар. Направи мало движење со прстите од левата дланка која ѝ беше поставена до телото, а на црниот екран од апаратот кој ја следеше работата на нејзиното срце се појави рамна зелена линија.
Радио МОФ почна со рубриката #РаскажиМи, каде секој петок објавуваме по еден расказ на македонски јазик. Со рубриката целиме да промовираме домашни и странски автори кои пишуваат, односно се преведени на нашиот мајчин јазик. Истовремено, сакаме да придонесеме во популаризацијата на прозата на македонски јазик.
Сите заинтересирани за објавување на свој расказ во рубриката #РаскажиМи своите дела може да ни ги испратат на info@radiomof.mk, заедно со куса биографија. Расказите и преводите треба да бидат на македонски јазик.
