Даница Среткоска
За жал, сите сме сведоци на тоа како поединци или можеби група на луѓе, ги третираат лицата со ретки болести. Ги одбегнуваат, ги исмеваат, ги гледаат со презир, прават се’ што не треба да прават.
Една од ретките болести со кои се соочуваат 1 на 1000 новороденчиња, е Дауновиот синдром. Замислете, еден на 1000, околу 5% од населението. Многумина мислат дека Дауновиот синдром е заразна болест, а не се свесни дека тоа може на секој да му се случи. За сите што не знаат, синдромот е резултат на грешка при комбинацијата на хромозомите во дваесет и првиот пар на хромозоми, кој настанува при клеточна делба на новиот плод, наместо два, се појавуваат три хромозоми.
Сите сакаме да добиеме внимание, а често го даваме на место каде што не е потребно. Ваквите лица не баррат нешто премногу од нас, само малку внимание, подобар однос, срдечен поглед, да не ги избегнуваме во продавница, да не ги учиме децата да не си играат со нив во паркот, бидејќи тоа не бил нивен избор да бидат токму тоа дете, едно во илјада, но наш избор е да се однесуваме рамноправно кон нив.
До кога ќе ги третираме како безгласни букви во општеството? До кога ќе се однесуваме дека не постојат? До кога ќе им придававаме важност само на меѓународниот ден на лицата со Даунов синдром? Само на овој ден им даваме поддршка и се сеќаваме дека постојат, а потоа, се’ по истиот распоред. Само денес на социјалните мрежи се објавуваат фотографии и постови за да видат другите дека им се дава поддршка, во теорија сме супер, ама во пракса нула. Зошто токму на тие 5% да им го отежнуваме животот наместо да им помогнеме? Честа појава е лицата од овој синдром да бидат зависни од инвалидска количка, а повеќето институции немаат услови за движење на количка. Ако некое такво дете се расплаче на јавно место, зошто вие додавате „масло во огнот“? Детето до себе има некој што знае како да го смири. Зошто почнувате со навреди, зошто упатувате меѓусебни погледи од типот детево е „ретардирано“, невоспитано, не е за во јавност? Не се сите исти, некои знаат како да се справат, не им е потребна вашата „помош“ која ја знаете од надрилекарство. Ако сакате вистински да помогнете, поддржувајте ги секојдневно, прифатете ги какви што се’, оставете ги вашите деца да си играат со нив…
Неодамна бевме сведоци на еден немил настан со девојче кое имаше Даунов синдром и не беше прифатено од околината. Овој настан предизвика доста бурни реакции во јавноста, а замислете колку такви случаи има за кои не сме информирани. За нив треба да се пишува секојдневно, а не само по „потреба“. И тие се наши деца, исти како нас, само со многу подобри срца, затоа што тие не не’ мразат иако ние се однесуваме лошо со нив. Учете ги децата да се сакаат, да се прифаќаат такви какви што се, а не да им вкоренувате омраза за која еден ден ќе се каете.
Зошто само 21-ви Март, а не секој ден? Како што на цвеќето му треба вода за да расте, така и на овие лица им треба љубов и нормална околина за да можат подобро да се развиваат. Да престанеме да ги третираме како безгласни букви, бидејќи и тие знаат да испуштаат убави мелодии. Поддршка за лицата со ретки болести.
Даница Среткоска, средношколка
