Овојпат во рубриката #РаскажиМи го читаме краткиот расказ „Премолчан колеж“. Расказот го освои второто место на овогодишниот, четврти по ред Конкурс за краток хорор расказ распишан од новинската агенција Мета.мк.
Конкурсот е наменет за млади автори и секоја година се распишува по повод празникот „Halloween“ или „Ноќ на вештерките“.
Оваа година третото место го освои авторот под псевдоним „Немо“.
Премолчан колеж
Стариот истоштен и полураспаднат брод беше целосно предаден на волјата на брановите и според зборовите на најискусниот морнар, пред да го напушти душата во мугрите, следното раѓање на сонцето требаше да го дочекаат на копно.
Четворица млади морнари и еден археолог, сите со распарталена облека, со бледи, суви и уморни лица стоеја и во рацете држеа остри алатки и предмети, божемно оружје со кое требаше да се бранат. На бродот сѐ беше тивко, а зајдисонцето што се давеше во морето личеше на презреана тиква, која со изострени заби злокобно им се насмевнува. Археологот од торбата извади едно шише виски и тури во дрвените чаши што се наоѓаа на бурето што служеше како масичка. Неволно ја крена чашата како да сака да наздрави, но тоа не беше наздравување, не по синоќешните ужаси што го снајдоа екипажот на бродот Аждер. Се напи голтка и погледот го спушти надолу кон крвавите штици, а тие молскавично му ги евоцираа грозоморните случки од претходната ноќ.
Во обид да се истакне во својата земја како млад и ентузијастички археолог, тој го изнајми овој брод заедно со својот екипаж со цел да го пренесе своето откритие – останките од една гробница што ја беше пронашол во едно од бога заборавено словенско село. Всушност, тоа беа стари ковчези од дрво обложени со железна рамка. На челниот дел од ковчегот можеа да се забележат остатоци од орнаменти, но тие беа делумно оштетени. Морнарите не се прашуваа многу за товарот што требаше да биде пренесен бидејќи им беше добро платено, па дури и преплатено. Постигнувајќи договор, успешно испловија утредента и патувањето течеше спокојно првите две недели, но кога месечината доби полна форма и нејзината светлина допре до дното од бродот каде што се наоѓаа ковчезите, се слушна толку силен вресок небаре се собрале стотици тажачки да оплакуваат мртов човек и како наезда од бесни фурии од скалите што водеа нагоре до палубата излетаа три иглозаби девојки со црни светкави очи без зеници, нагрдени лица, бледа телесна форма низ која контрастно се мешаа црната боја од нивната коса и долгите поцрнети нокти. Разбеснето им се нафрлија на морнарите забивајќи ги забите во нивните грклани и гради, истовремено откинувајќи им делови од телото додека тие ужаснати од болки врескаа. Неколкумина од нив, најсмелите, се обидоа да го запрат јуришот на девојките, но попусто, во утрината беа насекаде расфрлани само нивните останки, а тоа беше глетка од која нагон на повраќање би добил и капетан што целиот свој живот го поминал на море. Таа грозоморна слика – остатоци од раце, нозе, човечки глави, испокинати човекови трупови и уште што не друго, мораше да го собираат нај(не)среќните петмина што го дочекаа утрото зашто со раѓањето на денот девојките со иста онаа налет со која дојдоа се вратија назад, на дното од бродот.
Брегот сѐ уште не беше на видик, а дневната светлина, од која очигледно беа исплашени девојките, преживеаните веднаш ја искористија за кроење планови за спас од она што ги чекаше вечерта. Не ни помислуваа да слезат долу. Само археологот стоеше малку понастрана, тивок, и со замислен поглед тонеше во страниците на една книга, на моменти покажувајќи на лицето израз на голема возбуда. Еден од преостанатите заканувачки му се обрати и ја критикуваше неговата негрижа обвинувајќи го за несреќата што ги снајде нивните пријатели и сопатници, но страстите бргу се смирија. Денот врвеше.
***
Првата тура беше веднаш испиена и археологот поита да ги наполни чашите уште еднаш. Втората тура им даде каква-таква надеж дека може да се борат и да се надеваат дека ќе го дочекаат копното, иако апсурдно беше да се помисли на каква било надеж по она што го посведочија минатата ноќ.
Алкохолот беше испиен. Настапи мрак. Профучи ветер и ја наруши мртвата тишина на бродот, кој почна да крцка под нишањето на морските немирни бранови. На палубата гореа неколку фенери, чиј пламен на моменти се намалуваше од силниот ветер.
Се слушна тропање, кое доаѓаше од долниот дел на бродот. Сите го упатија погледот кон скалите што водеа нагоре и се ставија на готовс. Беа во исчекување. Но, што исчекуваа? Својата смрт? Во следниот миг на палубата се појавија тие – со злокобен поглед ги покажуваа своите иглести заби спремни повторно да ги окрвават. Морнарите охрабрени од алкохолот направија чекор напред и повторно се слушна оној силен вресок. Борбата почна, а за тоа време археологот се повлекуваше наназад. Сѐ заврши многу бргу. Човечката крв ја бојадиса палубата. Се слушна шушкање страници и девојките веднаш го упатија погледот натаму. Тоа беше археологот, кој се мачеше да прочита нешто од книгата. Во моментот пред да биде распарчен, со последни сили изговори такви зборови што предизвикаа призрачните грозотии во истиот миг да застанат. Всушност, утрината додека ја прелистуваше книгата неочекувано му светна дека во ковчезите почиваат коските на три млади девојки, во словенската митологија познати со името стриги. Тие застанаа пред него затоа што тој прочита стара словенска клетва со која загосподари над нивните души. Тие почнаа да зборуваат со рапав и застрашувачки глас, а нивниот одговор му го намали стравот затоа што сега тој говореше посмело и во неговите очи се оцртуваше онаа боја на жар што може да се види при морското зајдисонце.
Сведок на нивниот разговор беше момчето што минатата вечер, криејќи се во капетанската кабина, се онесвести од страв, но никој не се обиде да го побара затоа што сите мислеа дека е мртов, а и целиот екипаж ja биеше битка на палубата, вклучувајќи го и капетанот. Тој, преплашен, ѕиркаше низ скршениот прозорец од капетанската кабина и внимателно го следеше текот на разговорот меѓу призраците и археологот. Од она што го слушна го обзеде голем ужас. Археологот им вети дека ќе ги пренесе нивните ковчези на копното давајќи им целосна слобода за крвопролевање, а за возврат тие да му го носат богатството од нивните жртви. Момчето се тргна од прозорецот и тивко залипа. Не, не смееше да дозволи бродот да стигне до брегот на островот, не по она на што посведочи. Се сви на подот чувствувајќи се беспомошно. Најпосле здогледа едно превртено буре од кое беше истечено нешто што личеше на црн ситен песок. Се доближи, погледна внимателно, ги ококори очите возбудливо и тивко проговори: Барут! Имаше неколку буриња, а тоа му влеа малку смелост во младото срце и во моментот беше спремен да го жртвува својот живот и да го уништи бродот за проклетите грозотии да не може да стигнат до копното.
Вратите на капетанската кабина се отворија и по скалите се стркала едно буре, кое со поглед го следеа новите бродосопственици. На вратата се појави младо момче со чкорче во рацете, кое само се наведна и го остави на земјата. Огнени јазици зајуришаа по бурето додека не се чу силна експлозија на палубата, а потем и во капетанската кабина. Бродот беше проголтан од оган и вода.
Неколкумина рибари, утрината, следејќи го чадот, се појавија на местото на несреќата. Насекаде во водата имаше расфрлано бродски штици, а на едно поголемо парче дрво беше легнато момче на чија лева страна од лицето се гледаа изгореници. Кога се пробуди, рибарите почнаа да го прашуваат што се случило, но попусто. Тој вџашено ги гледаше, но до него не допираше никаков звук, а и самиот тој не можеше да испушти глас.
***
Во годината 2023 неколкумина нуркачи, кои го проучуваа подводниот животински свет, на дното открија остатоци од брод, ковчези и ситни дреболии, кои припаѓаа на некое подамнешно време. Со цел истражување на бродот и содржината на дрвените ковчези обложени со железни ‘рѓосани рабови, тие побараа дозвола од властите да ги извадат останките со цел да ја проучат причината за несреќата на овој брод толку блиску до островот.
Петочната рубрика #РаскажиМи го промовира македонскиот јазик и современата фикција преку домашни и странски автори кои пишуваат или се преведени на мајчин јазик.
Заинтересираните за објавување на свој расказ во рубриката #РаскажиМи свои дела може да пратат на info@radiomof.mk, со куса биографија.
