Овојпат во рубриката #РаскажиМи го читаме краткиот расказ „Безбојна надеж“ од Маја Јовановска Вулф.
Безбојна надеж
Црнило. Бескрајно црнило кое беше распространето насекаде околу мене и кое ме обземаше целосно. Секоја ќелија од моето битие пловеше во безизлезна црна дупка. Често мислев дека сонувам, па со огромен напор ги отворав очите, надевајќи се дека црнилото ќе исчезне, дека утринското сонце ќе ме погали со нежните зраци. Но залудно. Црнилото беше, се чини, сеприсутно. Мојот најверен пријател кој никогаш не ме напушташе, а истовремено и мојот душман. Бев навикната на темнината, па секој ден го поминував во мојата темна соба.
Знаев дека има само еден начин да го исфрлам црнилото од мојата душа. Знаев дека само еден човек ја гонеше ноќта со своите зборови. Но неговите зборови исчезнаа како планински извор под жешкото летно сонце. Го снема првиот ден од новата година. Без предупредување, без најава. Од изобилие, се појави суша. Од тој момент еден црн превез ми падна прeд очите.
Безнадежност.
– „Ајде, стани малку. Не си станала од креветов со денови, рани ќе ти излезат по телото. Се запусти, дете. Душава ме боли кога те гледам вака“ – одвај чудно проговори мајка ми. Беше облечена во црно веќе неколку години. По смртта на татко ми своеволно носеше црнина. Како тежок црн облак да се спушти врз нашата куќа. Сега истото ми се случува и мене, само што јас моето црнило го носев во душата. Одеше подгрбавено и бавно, како да немаше сили да чекори. Се прашував дали љубовта е казна затоа што жените во мојата фамилија не виделе многу аир од неа. Можеби љубовта беше Божја казна фрлена на нас за гревот на Ева, казна која се провлекува од генерација на генерација. – „Ќе станам, мамо. Ќе станам кога ти ќе го соблечеш црното” – помислив и веднаш сфатив дека мислата ми излета од устата, тивко како летно ветре кое речиси нечујно лебди во воздухот. – „Уф, дете! А бре да не побудали ти? Кај се видело вдовица да не носи црно? Што треба да носам, бело? Како невеста некоја? Белото е за радост, а јас радост во животов немам откако умре татко ти, Бог да го прости” – кажа и една тешка солза и се протркала по остареното и измачено лице. – „Мамо, па ти како да имаше радост кога тато беше жив. Душата ти ја изеде, те зацрни” – изустив и можев да ја вкусам горчината на мојот здив. – „Ајде веќе, престани да зборуваш глупости. Маж ми беше, каков и да беше. А тебе татко ти беше, да не те чујам веќе лош збор да кажеш за него. Ајде, стани, ко гроб ти е црна собава” – кажа веќе видливо намуртена. – „Ко гроб ми е во душава, мамо” кажав тивко.
Солзите и блескаа на пожолтеното лице и се прашував како можев да ги здогледам оддалеку, онакви кристални и безбојни, кога сé наоколу беше црно. Се сврте како да се засрами и го отвори прозорецот. Студениот зимски воздух навлезе во собата и морници ме полазија по телото, но истовремено се почувствувам жива, за првпат по првиот ден од новата година. Бавно ја допрe завесата, како да сакаше да ме заштити од сончевите зраци, да не им наштетат на очиве кои веќе одамна не виделе светлина. На нејзините образи немаше ни трага од солзи. Можеби се беа исушиле, или можеби надежта се имаше населено на нејзиното старечко лице. Можеби
надежта е кристална и безбојна. И тогаш забележав, под нејзиниот црн елек се наѕираше бела блуза.
***
Маја Јовановска Вулф доаѓа од Скопје, а моментално живее во Висконсин, САД. Дипломирала на Катедрата за македонски јазик на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“. Таа има завршено и додипломски студии по шпански јазик од Државниот универзитет во Аризона и магистратура по шпански јазик на Државниот Универзитет во Ајдахо. Пишува кратки раскази и поезија.
Со петочната рубрика #РаскажиМи промовираме домашни и странски автори кои пишуваат, односно се преведени на нашиот мајчин јазик. Истовремено, сакаме да придонесеме во популаризацијата на прозата на македонски јазик.
Сите заинтересирани за објавување на свој расказ во рубриката #РаскажиМи своите дела може да ни ги испратат на info@radiomof.mk, со куса биографија.
