Рано наутро, во неделата, одев на предавање на факултет, кога група жени истрчаа од женскиот дом. Прашав што се случило и еден од нив ми рече дека полицијата ги евакуира жените, бидејќи Талибанците пристигнале во Кабул и ќе ги тепаат жените кои немаат бурка.
Сите сакавме да се вратиме дома, но не можевме да користиме јавен превоз. Возачите не ни дозволува да влеземе во нивните автомобили, бидејќи не сакаат да преземат одговорност за возење жена. Беше уште полошо за жените од студентскиот дом, кои се надвор од Кабул и кои беа исплашени и збунети каде би требало да одат, пишува жителка на Кабул.
Во меѓувреме, мажите што стојат наоколу се потсмеваат со девојките и жените, смеејќи се на нивниот ужас. „Оди и облечи ја својата бурка“, извика еден од нив. „Ова се вашите последни денови излезени на улица“, рече друг. „Ќе оженам четири од вас во еден ден“, рече третиот.
Со затворањето на владините институции, сестра ми трчаше со километри низ градот за да се врати дома. „Го исклучив компјутерот што помогна да им помогнам на луѓето и заедницата четири години со многу болка“, рече таа. Го напуштив бирото со солзи во очите и се збогував со моите колеги. Знаев дека тоа ми беше последниот ден од работата.
Имам добиено речиси две истовремени дипломи од двата најдобри универзитети во Авганистан. Требаше да завршам во ноември на Американскиот универзитет во Авганистан и Универзитетот во Кабул, но утрово сешто ми излезе пред очите
Работев толку многу денови и ноќи за да станам личноста којашто сум денес и утрово кога стигнав дома, првото нешто што јас и сестрите го направивме беше да ги скриеме личните карти, дипломите и сертификатите. Тоа беше поразително. Зошто треба да ги криеме работите со кои би требало да се гордееме? Во Авганистан сега не ни е дозволено да бидеме луѓе какви што бевме.
Како жена, се чувствувам како да сум жртва на политичка војна што ја започнаа мажите. Се чувствував како да не можам да се смеам гласно, да не ги слушам моите омилени песни, да не ги среќавам пријателите во нашето омилено кафуле, да не го носам мојот омилен жолт фустан или розов кармин и да не можам да одам на работа или пак да не можам да дипломирам, нешто за кое работев со години.
Обожавам да ги правам ноктите. Денеска, додека одев кон мојот дом, погледнав во салонот за убавина каде често одев на маникир. Продавницата која до неодамна беше украсена со прекрасни слики на девојки, беше варосана, едноставно преку ноќ.
Се што можев да видам околу мене беа страшните и исплашени лица на жените и грдите лица на мажите кои ги мразат жените, кои не сакаат жените да се образуваат, да работат и да имаат слобода. Најпоразителни за мене беа оние кои изгледаа среќно и ги исмејуваа жените. Наместо да стојат покрај нас, тие стојат со Талибанците и им даваат уште поголема моќ.
Сега изгледа дека морам да уништам се што постигнав во 24 години од мојот живот. Поседувањето лична карта или награди од Американскиот универзитет сега е ризично; дури и ако ги чуваме, не сме во можност да ги користиме. Во Авганистан нема работа за нас.
Кога провинциите „паѓаа“ една по друга, мислев на моите прекрасни женски соништа. Моите сестри и јас не можевме да спиеме цела ноќ, сеќавајќи се на приказните што мајка ми ни ги раскажуваше за ерата на Талибанците и начинот на кој тие се однесувале кон жените.
Не очекував дека повторно ќе ни бидат одземени сите основни права пак и ќе се вратиме наназад пред 20 години. По 20 години борба за нашите права и слобода, ние треба да имаме бурки и да го криеме идентитетот.
Во текот на последните месеци, кога Талибанците ја презедоа контролата во провинциите, стотици луѓе ги напуштија своите куќи и дојдоа во Кабул за да ги спасат своите девојки и жени. Тие живееја во паркови или на отворено. Бев дел од група студенти на Американскиот универзитет кои се обидоа да им помогнат собирајќи донации во пари, храна и други неопходни работи и ги дистрибуираа до нив.
Не можев да ги сопрам солзите кога ги слушнав приказните на дел од семејствата. Еден човек го загубил својот син во војната и немаше пари да плати такси за Кабул, па ја понудил својата снаа во замена за превоз. Како може вредноста на жената да биде еднаква на трошоците за патување?
Кога слушнав дека Талибанците стигнале до Кабул, почувствував дека ќе станам роб. Тие би можеле да си играат со мојот живот како што ќе посакаат.
Работев и како наставник по англиски јазик во еден образовен центар. Не можам да замислам дека повеќе не ќе можам да стојам пред класот, учејќи ги да ја пеат својата азбука. Секојпат кога ќе се сетам дека моите прекрасни девојчиња треба да го прекинат образованието и да останат дома, солзите почнуваат да ми паѓаат.
