Радио МОФ почнува со нова рубрика #РаскажиМи, преку која секој петок во неделата ќе објавуваме по еден расказ на македонски јазик. Со рубриката целиме да промовираме домашни и странски автори кои пишуваат, односно се преведени на нашиот мајчин јазик. Истовремено, сакаме да придонесеме во популаризацијата на прозата на македонски јазик.
Сите заинтересирани за објавување на свој расказ во рубриката #РаскажиМи своите дела може да ни ги испратат на info@radiomof.mk, заедно со куса биографија. Нема услови за расказите, освен тие да бидат на македонски јазик.
Овојпат во рубриката објавуваме три кратки разкази од книгата „Глупости“ на Катерина Димитровска. Авторката на „Глупости“ е позната во јавноста и како дел од музичката група „Перија“.
Збирката раскази „Глупости“ е издание на „АШ“, кое е испечатено во „Контура“ во 123 примероци, а расказите немаат наслови.
За „Глупости“ рецензентот Давид Ангелевски вели дека е „шашава психо-сликовница, интроспективно фрик шоу што лесно ја вшмукува реалноста, ја натопува со цревни сокови, киселина и бесмисла и ни ја враќа како повраќаниците на дебелиот господин во Монти Пајтон“.
Во продолжение прочитајте ги трите раскази на Катерина Димитровска.
***
Скопје е мала стара фабрика за нешта кои не те возбудуваат. Луѓе со глави како стари каучи, комунистички стеги, прекрасни пијаници, заглавената прашина на старите бандери. Жедните јазици на мртвите лежат постелени како невидливи килими по скопските улици и чекаат на матните ликови со мрсни коси кои веќе почнале да зујат пробувајќи да кажат нешто небитно, чекаат на несмасни нозе кои не сакајќи шутираат пластични чаши, раце кои во пијана гестикулација прават лепливи фонтани, но најчесто добиваат само ’рканици од лутите типови кои накострешеноста ја наметнуваат како палтенце пред да излезат од дома, растегливите улични вирчиња кои ги обележуваат тестостеронските граници на овој град. Mртвите чекаат пиво, а живите штедат струја, штедат возбуда, евтина програма депресија.
***
Нештата од кои е составен животот висат како смешни мрсули од тенкиот слој на кој луѓето ги лепат своите филозофии како десет денарки на мрсно чело, и сè тоа виси некако тажно, и моите очи на моето огромно чело, и мојата уста на зимскиот мустаќ, и ушите на глупите бакембарди, и мозокот на череп кој никогаш нема да го видам, и деновите на двете топки кои се вртат толку монотоно, што не е зачудувачки бројот на фрлени од тераса на едната од нив, моментите поминати на шолја или пред огледало висат на една специфична нелагодност, љубовта виси особено кутро, истрошена и исушена, како водно мече во зимски сон на некоја друга планета, затворени граници висат од обични планини, а јас сум едноставна машина на која повеќе ѝ стои да е коза и да виси на карпа. Го молам универзумот да биде разумен!
***
Моите карти се шарени, и наместо кралеви и кралици на нив има голи животни и голи планини, и џокер кој сè уште не ми одговорил дали сака да се омажи за мене. Не сакам да штрчам над маса на која се изложуваат знаења како исправни документи на шалтер, луѓе-лабрадори, голтки пиво и нервозни цигари, сакам да ја превртам и да си играм огледало, моите четири екстремитети врз нејзините, а ти да ме голицкаш како мува, да се измочам во гаќи и да не се пресоблечам, да фатиме воз до местото каде што нема да нè убијат поради смешни причини, и тетката на шалтерот да се кикоти, и дебелото мевце на образите да ѝ се бранува, да одиме по тенки улици на кои што секоја куќа е присутна, и секоја е извитоперено огледало, а ние сме смешни пајчиња, компири со цвет наместо глава и онемено присутни. Милиони тврдоглави битија живеат и позади нашите сочни ѕидови, а ние не знаеме точно кои сме.
