Овој пат во рубриката #РаскажиМи го објавуваме расказот „Јајцето“ од Енди Веир.
Веир е американски научно-фантастичен писател. Расказот „Јајцето“ е објавен на неговиот блог „Галакнет“ во 2009 година и претставува негов најпознат краток расказ, кој е преведен на 30 јазици од страна на неговите писатели.
Веир стана глобално познат откако во 2011 година го издаде романот „Марсовецот“ кој подоцна беше адаптиран во игран филм во режија на Ридли Скот. Во филмот од 2015 година, главната улога ја игра актерот Мет Дејмон.„Марсовецот“ е деби роман на Веир.
Поголемиот дел од животот, Веир работел како компјутерски програмер, а во 2016 година ја добил наградата „Џон В. Кемпбел“ за Најдобар нов писател.
Во продолжение прочитајте го расказот „Јајцето“, преведен од Ивана Смилевска.
Јајцето
Се враќаше дома кога умре.
Почина во сообраќајна несреќа. Обична несреќа, но сепак, фатална. Зад себе ја остави жената и двете деца. Твојата смрт беше безболна. Лекарите се обидуваа да те спасат, но безуспешно. Телото ти беше распарчено и подобар си без него, верувај ми.
Тогаш, се сретнавме.
„Што…што се случи“, праша ти. „Каде се наоѓам?“
„Умре“, реков, прилично директно. Бирањето зборови веќе немаше поента.
„Имаше… имаше еден камион кој губеше контрола…“
„Мхм“, потврдно климнав.
„Јас… Jас умрев?“
„Да. Но, нека не те мачи тоа. Сите умираат“, реков.
Ти погледна наоколу. А таму, небиднина. Само јас и ти. „Какво е ова место“, праша. „Дали ова е отаде животот?“
„Нешто слично“, реков.
„Дали си ти Бог?“, ме праша.
„Мхм“, реков. „Јас сум Бог“.
„Моите деца… Мојата жена“, започна ти исплашено…
„Што со нив?“
„Дали ќе бидат добро?“
„Тоа е она што сакам да го видам“, реков. „Ти умре, но сепак сѐ уште се грижиш за семејството. Тоа е одлично.“
Ти ме гледаше фасцинирано. Не ти личев на Бог. Изгледав како обичен човек, можеби и како обична жена. Можеби ме доживуваше авторитетно. Но, повеќе личев на наставник по мајчин јазик отколку на Севишниот.
„Не се грижи“, реков. „Тие ќе бидат добро. Децата ќе те запаметат како совршен човек. Тие немаа време да те замразат. Твојата жена навидум ќе жали, но потајно ќе ѝ падне товар од душата. Да бидеме фер — вашиот брак веќе одамна се распаѓаше. Но, ако те теши, таа ќе се чувствува многу виновно што ѝ лекнало.
„Ох“, издивна ти. „Па, што ќе се случи понатаму? Ќе одам во пеколот, рајот или нешто такво?“
„Ништо од тоа“, реков. „Ќе бидеш реинкарниран.“
„Аха“, рече ти. „Значи Хиндусите беа во право.“
„Сите религии се точни на свој начин“, реков. „Ајде да прошетаме.“
Ти ме следеше додека полека шетавме низ небиднината. „Каде одиме?“
„Никаде посебно“, реков, „Уживам да пешачам кога разговарам“.
„И сега, која е поентата“, ме праша. „Кога повторно ќе се родам, ќе добијам сосема нов почеток, така? Ќе бидам бебе. Сите мои искуства и одлуки од претходниот живот веќе нема да бидат важни.“
„Па не баш“, одговорив. „Во тебе се содржи знаењето и искуствата од сите твои минати животи. Само сега, не можеш да се присетиш на нив.“
Запревме, и јас те фатив за рамената.
„Твојата душа е попрекрасна, поубава и поширока од она што можеш да го замислиш. Човечкиот мозок содржи само една честичка од она што навистина си. Замисли како со твојот прст проверуваш дали полната чаша е топла или ладна. Ти ставаш само мал дел од себе во садот, но го извлекуваш со себе целото искуство кое садот го имал.
„Ти беше човек во последните 48 години, и сѐ уште не се имаш развиено доволно за да го почувствуваш остатокот од твојата свест. Ако постоиме овде доволно долго, ти ќе се сетиш на сѐ. Но, нема поента да го правиш тоа помеѓу секоја реинкарнација.“
„Колку пати сум бил реинкарниран досега?“
„Охоо, многу. Многу, многу. Ѝ тоа и многу различни животи“, реков. „Овојпат, ќе бидеш женско селанче од Кина, во 540 година од н. е..“
„Чекај, што?“, запелтечи ти. „Ќе ме вратиш назад во времето?“
„Па, технички да. Концептот кој го знаеш за времето, постои само во твојот универзум. Работите се различни во местото од каде што јас доаѓам.“
„А од каде доаѓаш?“, рече.
„Па, се разбира“, почнав јас да објаснувам, „Јас доаѓам од некаде. Едно друго место. И таму има други како мене. Знам дека сакаш да знаеш како е таму, но искрено — нема да сфатиш.“
„Ооо“, воздивна ти разочарано. “Ама чекај малку — ако јас се реинкарнирам и во други времиња, можеби во некоја пригода, се сретнале две мои „јас“.“
„Да, тоа и често се случува. Притоа двете единки се свесни само за индивидуалното постоење и не ја знаат поголемата слика.“
„Па, која е тогаш поентата на сево ова?“
„Сериозно?“ — прашав. „Сериозно? Ме прашуваш која е смислата на животот? Не е тоа малку клише?“
„Па, во моментов ми изгледа на разумно прашање“, беше упорен.
Те погледав во очи. „Смислата на животот, причината поради која го создав универзумот е ти да созрееш.“
„Мислиш човекот? Сакаш човечкиот вид да созрее?“
„Не, само ти. Ја создадов целата вселена за тебе. Со секој нов живот ти растеш, созреваш и стануваш поголем и подобар интелект.“
„Само јас? А другите?“
„Не постојат други“, реков. „Во овој универзум сме само ти и јас.“
Ти ме гледаше бледо. „Но луѓето на Земјата…“
„Сите се ти. Различни инкарнации од тебе.“
„Чекај малце… Јас сум сите!?“
„Сега почнуваш да сфаќаш“, реков, тапкајќи те по рамето за да ти честитам.
„Јас сум секој човек што некогаш живеел?“
„Или кој некогаш ќе живее, да.“
„Јас сум Абрахам Линколн?“
„Ти си и Џон Вилкс Бут“, додадов.
„Јас сум Хитлер?“, рече ужаснато.
„Ти си и милионите кои ги уби.“
„Јас сум Исус?“
„И сите оние кои го следеле“.
Ти замолкна.
„Секој пат кога жртвуваше некого“, реков, „се жртвуваше самиот. Секој чин на љубезност го правеше кон себе. Секој среќен и тажен момент некогаш проживеан, ќе биде проживеан преку тебе“.
Ти долго размислуваше.
„Зошто“, ме праша. „Зошто сево ова?“
„Бидејќи еден ден, ќе станеш како мене. Бидејќи ти си тоа. Ти си од мојот вид. Ти си мое дете“.
„Вухууу“, рече ти изненаден. „Сакаш да кажеш дека јас сум Бог?“
„Не. Сѐ уште не. Ти си фетус, сѐ уште растеш. Треба да го проживееш секој човечки живот низ времето за да пораснеш доволно пред да се родиш.“
„Тоа значи дека, целата вселена,“ рече ти, „е само…“
„Јајце“, одговорив. „Сега е време да продолжиш кон твојот нареден живот.“
„Ќе те испратам.“
Радио МОФ почна со рубриката #РаскажиМи, каде секој петок објавуваме по еден расказ на македонски јазик. Со рубриката целиме да промовираме домашни и странски автори кои пишуваат, односно се преведени на нашиот мајчин јазик. Истовремено, сакаме да придонесеме во популаризацијата на прозата на македонски јазик.
Сите заинтересирани за објавување на свој расказ во рубриката #РаскажиМи своите дела може да ни ги испратат на info@radiomof.mk, заедно со куса биографија. Расказите и преводите треба да бидат на македонски јазик.
