Овојпат во рубриката #РаскажиМи читаме три раскази од Ана Марија Петроска – „Како да одглумиш дека си во контрола на твојата уста кога очигледно не си?“, „Како да одглумиш дека немаш скокот“ и „Како да се однесуваш на џез концерт“.
Како да одглумиш дека си во контрола на твојата уста кога очигледно не си?
Да речеме дека некогаш се наоѓаш во ваква незавидна ситуација и ова знаење треба да е применливо. Притоа треба во оваа ситуација да се присетиш на овие чекори и следи визуелизаијата на нараторскиот глас што ти е во голема мера модератор на сите случувања.
Надоаѓаат како блуеници зборови и како се стеснува коритото, пред сосема да се влеат во етерот, треба да го задржиш тој нагон на повраќање или барем да го направиш што поучтив. Дека си во контрола на својата уста најпрво – не си. Дека мораш да ја вежбаш вилицата за да не атрофираат мускулите кои ја придвижуваат – мораш и тоа од причина што моментот кога ќе атрофираат тие мускули почнуваш повеќе да го користиш умот како нивна замена. Тоа е поделикатна егзебиција.
Си велиш, како се најдов во оваа ситуација? Како да звучат поартикулирано звуциве што следат. Најпрво заземи став на чесен приврзаник на рамниот данок, исправено за да кога од тебе ќе истече мудроста да заземе некоја траекторија која нема да ти се врати назад и наводени со прскање. Второ – повторувај си ги во себе мислите како пред тебе да стои „идиот” кој го читаш и веднаш почуствувај се посигурно дека тоа што следи е само одраз на тоа спроти тебе.
Трето – можеш и да се насмевнеш ноншалантно, да ја вратиш контролата, и може дури и да се присетиш на нешто поврзано со зоостории, за пајакот што едвај врзува крај со крај ама ти плаќа кирија секој месец и дека оттаму ти се паричките што ги наоѓаш околу креветот и софата.
Можеш да се потсетиш дека нештата треба да добијат некаква си физичка димензија, а достатно се вектори кога стануваат глас. Во оваа ситуација за да одглумиш контрола на својата уста знај дека гнојот од гнев е страшен аеробофоб и не му одговара свежината на надворешноста и ја губи величината веднаш чим излезе од тебе. Има тука некоја трансакција кон надвор. Тврдонепчените гласови како најтврдоглави се секогаш пред портата, па можете нив прво да ги пуштите. Исто важно е вашиот говорен орган да е најмалку првично вешт за да тоа изгледа поизбрусено.
Кога си сосема подготвен/а може да почне блуењето. И-без-паника!
Како да одглумиш дека немаш скокот?
Замисли, клупа на која седиш ти со твојот пријател. Замисли лево едно дрво до вас, под него неколку камчиња и паднати есенски листови. Впрочем не, пролет нека е, сезоната за зачнување пријатели. Замисли ги овие елементи на сосем бела позадина, а времето замрзнато, замрзнат и твојот неконтролиран смев. Смеата ти доаѓа од тогашното моментално лесно постоење на скокотот, скокоткањето и твојот пријател. Обединување на тие три аспекти.
И одеднаш си велиш, веќе замрзнатото време го замрзнуваш уште толку и си велиш дека само тогаш и само таму можеш да ја покажеш пред себе и сите својата самоконтрола и решаваш насилно да го исклучиш скокотот. И успеваш за миг, но дали знаеш што всушност сѐ исклучуваш? Дали знаеш што точно сакаш да анулираш и анулираш во тој момент?
Покажуваш дека се дисконектираш од рака која посегнува да ти причини пријатност. Се враќаме назад. Таа рака, можеби година помлада, додека се држела за некој од рачките во автобусот или додека пополнувала формулар за загубен пасош, неискусна и исплашена можеби не те ни познавала. Тогаш те познавала друга рака, веројатно раката на тогашниот твој љубовник/љубовничка. Тогаш таа посегнувала да изнуди насмевки, на момент и налик агресивни, но тоа било така бидејќи ти тогаш не си го знаел епилогот на стимулот кој сакала да ти го приреди, а таа не знаела до каде и колку може да те стимулира така. До немајкаде, но кој
би знаел тогаш.
Нам таа непознатост ни дозволува да се насмевнуваме, а ако не се цензурираме толку тука, да се кезиме до изобличување (еднаш реков дека не постои човек кој изгледа грдо додека се смее, ама тука си веќе на граница) бидејќи не го знаеме крајниот мотив, а секако и временски крајот на тој стимул. Сами кога тоа си го причинуваме, заради извесноста на овој момент, не можеме да си предизвикаме таква смеа.
Оградуваш непробоен ѕид околу себе, но со тоа се бунтуваш против меѓу најпрвите интеракции кои твојата усна ја направиле отсечка како новороденче, првиот допир кога родителите почнале да градат однос и да ја наполнат собата со ведрина додека низ задната врата излегува напнатоста. Тогаш не бунтуваш само кон вакви свети работи, реално бунтуваш и кон еден вид своевидно сексуално вознемирување што некои го доживеале. Пркосиш на поривот да се насмееш и на она угнетливо скокоткање што сме го трпеле од постарите браќа/сестри или пак другари од маало. Ако не сте го доживеале ова тогаш ве молам
запрашајте се дали сте биле вие хегемонот на улицата.
Има мноштво работи на кои им ја поништувате вредноста додека седите така во белината на пријателствувањето. Слободно можете да одглумите, само треба да го изглумите и дека отсега па натаму не сте го прочитале ова.
Сега се отпаузира само делот каде вие сте свесни и сакате да го отстиснете скокот како акција ви претстои и покрај вашата „слободна волја”, ама пред да го направите тоа го посматрате ликот на пријателот кој сака да ви причини пријатност. И тој е сиромавиот сиот озарен.
После ја отпаузирате целата сцена и сѐ е како што треба да биде. Без глумење. Патем додека го допишував ова, со десната рака посегнав да го скокотнам левиот табан и потскокнав до степен што ќе беше катапултиран лаптопот, притоа без да го сочувам текстот, така да ми падна во вода целава оваа приказна. Одиме на следна. Scrap this.
Како да се однесуваш на џез концерт?
Вака, искрено кажано и јас сѐ уште го усовршувам ова, можеби нема да бидам најсоодветната за да Ви објаснува, но еве како почнав јас да изгледам за нијанса поцивилизирано на џез концерт.
Првото мое присуство на нешто такво беше вистинска гротеска, од тоа „каде ми беше седиштето и во кој блок” , до – „дали сега треба да се ракоплеска или нетрпеливоста ќе ѕирне од мене“. После концерт, два, веќе знаев како да ги движам рацете, како да имам што помалку експресивност во фоајето, знаев што да очекувам, а исто така и после џез концерт-два знаев што точно ми се допаѓаше од џезот.
Си го замислував како некој кварт од град, во зависност од неговиот субжанр, дали е поблиску до пулсот на градот или во краевите на артериите и одтаму почнуваше мојата пловидба. Би можеле да пробате со сенешто, нека не е тоа град, нека е тоа и само просториите во кои живеете, оживејте ги, дајте им звук на сите предмети околу вас, нека двоседот и украсните слончиња од орнаменти имаат посебен дел во општењето со вас, тепихот нека знае некогаш да стане заморно скокотлив, предајте им се на нив зошто тие навистина се насочени кон и за вас, само сега им давате глас и аритмичност, што значи дека нема секој да се искаже од нив. Некој ќе биде побучен, како и во секоја училница. Секако дека може да ја замислите и училницата или работната околина. Ох, па тогаш уште повеќе би можеле да се изнаслушате секакви будалаштини. Кога е град, за мене е вело-град.
Кога велам вело-град, мислам на тоа дека некако по (а)ритамот се разидуваш со познати зглобови на раце, познати крцкања на педали, познати свирежи на ѕвончиња и познатата моја радозналост да му се насмевнам на секое збивтање од измореност што ќе ми помине непосредно до моето чуло. И махинално правиш велеслалом кога кон тебе доаѓа нота или повеќе и одиш кон лево, кон десно или само ја наведнуваш главата за да не те потфати ритамот.
И додека така возам, пак да напоменеме, ги следам лицата/лицето што музицира и гледам во кој кварт се наоѓа и дали ќе се начекаме. Еден краток рекламен совет: ако веќе некое време приметувате дека додека се движите низ градот навистина не сте сретнале познато лице и си велите изгледа не сум во чекор со моите познаници, наместо да го одмерувате вашето чекорење, само исправете ја главата и загледајте се во лицата, ќе здогледате минимум двајца денес.
Доколку сте отидени на џез со придружба, можете за време на паузата или пред почетокот на самиот концерт да си потикнете прашања еден кај друг што би ви дало вовед во патувањето. Етимологијата позади жарта кај артистот, прашајте се што ви буди прашања таму. Колку и на каде сенка фрла прашалникот.
Меѓувас можеби има математичари што сето ова им е непотребно. Вие земете си само молив и лист и решавајте ја Бернулиевата позади џезот.
Додека учиме како да се однесуваме на џез концерт, препорачливо е вашето прво искуство да го направите со некој близок за да можете сосема да сте искрени дали ви се допаднало одошто го направите со некого со кого во последните петнаесетина минути во главата ќе смислувате краток есеј за тоа како ќе ги презентирате вашите импресии бидејќи тогаш сте го напуштиле вело-градот и се враќате со автомобил. Пих.
***
Ги користи рацете за да изработува papercut (мали по димензија) слики, чита на глас заедно со својот брат, многу малку вози ролерки, се задишува до врвот на Водно.
Расказите ги пишува откако започнала да се обидува да дознава како се прават нештата. Смета дека секоја соба во домот има посебна улога која може да ти помогне во развој на особините. Во бањата се учи само-одржливост, во кујната – трпение. Во спалната се вежба спокој, во дневната – јазик.
Радио МОФ почна со рубриката #РаскажиМи, каде секој петок објавуваме по еден расказ на македонски јазик. Со рубриката целиме да промовираме домашни и странски автори кои пишуваат, односно се преведени на нашиот мајчин јазик. Истовремено, сакаме да придонесеме во популаризацијата на прозата на македонски јазик.
Сите заинтересирани за објавување на свој расказ во рубриката #РаскажиМи своите дела може да ни ги испратат на info@radiomof.mk, заедно со куса биографија. Расказите и преводите треба да бидат на македонски јазик.
