Овојпат во #РаскажиМи го читаме расказот „На буквата, на буквата ‘П’“ од Анета Велковска.
На буквата, на буквата „П“
Го сакав Перо. И тој се сакаше себе си. Од мене беше постар цели четири години, два месеца, шест дена, четиринаесет часа, девет минути и една секунда. А јас, јас бев во најубавите години. Можеби не ме разбирате, но сакам да кажам дека сите години се најубави ако во нив сè уште има место за надеж. А во моите години не само што имаше место за надеж туку и бескраен простор што исчекуваше страст, љубов и светлина што патува.
Тогаш дојде Перо. Со себе носеше портокалова торба со сини правоаголничиња закрпена со жолт конец од неговата лева страна во вид на стрелка што покажува кон бескрајот, но ништо не кажува. Беше полупразна. Перо ми донесе презиме исто како неговото и платинест прстен со сонценца. Донесе и љубов, но затворена во една зеленкаста пиперка долга единаесет сантиметри, еден милиметар и широка четири сантиметри со мирис се разбира на пиперка. Тогаш Перо рече дека во неа се наоѓа целата негова љубов која ќе ми ја предаде по точно пет години, пет месеци, пет дена, пет часа, пет минути и пет секунди на истото место и дека ќе живееме среќно до крајот на животот. Но патем спомна дека ни во сон додека не помине одреденото време тој не смее да има допир си пиперката. Мое беше да ја кријам најумешно што можам. Не кажа што ќе се случи, ако се случи тоа што не треба да се случи.
Перо беше речиси убав. Имаше црна долга коса, црни очи, црни нокти и многу сакаше да јаде салати. Јас бев професионалка за приготвување на зеленчук на 102 начина, со и без конзерванси. Од тој миг поминаа четири години, единаесет месеци, триесет дена, дваесет и три часа, педесет и девет минути и половина секунда.
Молк владееше во нашата трета спална соба со модра боја во која спиевме во четвртоците. За тоа време пиперката која постепено зрееше беше сместена во осмата фиока десно од вратата во розовата спална, резервирана за саботите кога по зајдисонце со Перо се враќавме од нива. Таа вечер се случи нешто чудно или нешто што не требаше да се случи. Перо беше страшно настинат и постојано киваше и дуваше во свиленото модро марамче, а кога го наполни целото тргна да го земе розовото. Тргнав и јас да ја земам нашата добро зачувана љубов, што тлееше и веќе беше набабрена, зрела и брзо ја скрив во кујната. Пред да заспиеме во точно девет часот, девет минути, осум секунди и едно дување во розовото марамче, Перо побара чинија со салата. Јас со дваесет и три чекори и сонливи очи направив огромна салата во која здробив пет краставици, четири патлиџани, три ротквици, две јајца и една црвена пиперка. За шест минути, деветнаесет секунди и еден поглед Перо изеде сè. Заспа веднаш. Заспав и јас.
Утрото точно во седумнаесет минути и три секунди до осум часот ме разбуди студена и лигава трага по рацете и нозете. Помислив дека Перо во сон се размрсулавил па се свртев да го разбудам, но наместо Перо видов полжав. Го гледав точно девет минути, без збор, без објаснување.
Прв проговоре тој: „Ако веднаш ми одговориш што е тоа што забавеноста ја прави подобра од брзината се ќе биде по старо во твојот живот“…
Јас како со години да сум вежбала извикав: „Сигурноста!“
„Блиску беше“ – рече полжавот. Но тоа е истрајноста. Во тој момент на местото од полжавот стоеше прасе, од седумдесет килограми, осумнаесет грама и четири воздишки.
„Имаш втора шанса“ – ми рече! „Одговори што е тоа што ни калта не го валка, ни бисерот не го купува, ни умира некогаш?!“
Сè уште зачудена го гледав и изустив: – „Честа!“.
„Жал ми е – но тоа е вистината, вистината, вистината“ – ми одговори осум пати папагалот кој стоеше од местото од прасето, на местото од полжавот, на местото од Перо. Мудро ме погледна и ми се обрати: „Сè ќе биде како порано ако кажеш зошто зборувањето е подобро од молкот“.
Јас помислив цела една секунда и самоуверено реков: – „За да се разбереме со другите!“
Не, не , не – дванаесет пати оддекнуваше ехото и последно се слушна: – „За да го разбереме молкот и молкот кој се повторуваше седум пати донесе пастрмка на истото место. Таа не рече ништо. Стоеше така деветнаесет минути и со тажен, но спокоен поглед ми демонстрираше како живее тишината. Кога зинав да кажам нешто таа се претвори во поет. Колку убаво суштество!!! Имаше долга руса коса, осамен поглед што продираше низ мене и тивок глас со кој побара јаболко. За момент помислив како тоа е Перо и бара салата.
Но ме прекина бранот од склопени зборови што излетуваа од неговите усти и ме прашуваа.
што има времето, но не и судбината
кога од срцата зборува вистината
и што на лет од птица потсетува
кога врска меѓу небото и земјата се насетува?!
Јас знаев и одговорив: – „Тоа е љубов!“
„Не!“ – ми рече убавецот. Само слободата е таква, а тука припаѓа и љубовта. Уште не дорече, а веќе почнаа да му растат раце од секаде и се претвори во огромен жолт пајак. Првиот плен бев јас. Не му одговорив точно ни на пајакот, ни на пантерот, ни на пудлицата, прчот, пумата, питонот, пијавицата… Сè до оној миг кога по точно милион часа измачување и неизвесност се појави една прекрасна црвена пеперуга со бели точки и со гласот на пролетта ми рече:
– „Јас сум твојот Перо и за да ти се вратам во старата форма и со долгоочекуваната љубов треба прво да ме ослободиш, а потоа да ме припитомиш!“.
Пресреќна што не морав да одговорам на философски прашања за две секунди и една и пол радост ширум ги отворив прозорците и го пуштив крилестиот Перо да одлета и истрчав да видам како ќе се случи чудо. И се случи. За точно четири минути, дванаесет секунди, девет стотинки и еден замав Перо – пеперутката се најде во мрежата на седумгодишното сосетче Симче, а за само пет секунди, шест стотинки и две капки ракија пеперуткастиот Перо смртно заврши во инсектариумот на Стефче, кој беше три години, два месеца и една недела постар од сè разбира, помалиот брат.
Јас сè уште сум во најубавите години (не по моја вина). Во нив има уште место за надеж и простор за љубов, страст и тишина што владее. За точно две минути ќе наполнам осумдесет и две години, единаесет месеци, четири дена и пет часа. Хоби ми се црвените салати. Прецизна сум. Предност имаат поетите. Сакам сèш то почнува на буквата „П“. Дојдете заедно да ја бараме црвената пиперка. „Можеме да се договориме“ – беа последните зборови на Перо.
***
Анета Велковска е родена во 1978 година и живее во Скопје. Таа е професорка по македонски јазик и литература, библиотекарка, и авторка на повеќе дела. Член е на Друштво на писатели на Македонија (ДПМ) од 2009 година. Пишува поезија, проза, драми, книги за деца и сценарија. Добитничка е на награди и признанија од областа на образованието, библиотеките, професионалниот развој, модерните текови во науката и културата и од областа на мотивационото говорништво. Велковска е актуелна лауератка на наградата „Живко Чинго“ за 2022 година.
Радио МОФ почна со рубриката #РаскажиМи, каде секој петок објавуваме по еден расказ на македонски јазик. Со рубриката целиме да промовираме домашни и странски автори кои пишуваат, односно се преведени на нашиот мајчин јазик. Истовремено, сакаме да придонесеме во популаризацијата на прозата на македонски јазик.
Сите заинтересирани за објавување на свој расказ во рубриката #РаскажиМи своите дела може да ни ги испратат на info@radiomof.mk, заедно со куса биографија. Расказите и преводите треба да бидат на македонски јазик.
