Овој пат во рубриката #РаскажиМи, го објавуваме расказот „Шарената торба“ од Даница Младеновска.
Таа е родена 1960 година во Берово, каде завршува основно и средно образование. Дипломира новинарство во втората генерација на дипломиран кадар од оваа професија и цели 20 години, сѐ до гаснењето и, како што вели таа, политичкото линчување на локалните медиуми во Македонија, работи во локалниот медиум Радио и Телевизија „Берово“ како новинарка и уредничка на програма.
Во продолжение прочитајте го расказот „Шарената торба“.
Шарената торба
Се искачувам угоре по патот. Сѐ така угоре оди. Малку по малку, неосетно ја влечам угорнината. Подзастанувам повремено и ја допирам вдлабнатината на рамото што ми ја направила тешката торба што ја влечам со мене. Со денови и години ја влечам, како да сраснала со мене. Не ме боли од тежината, ме болат спомените собрани во неа. Се собирале години, се ределе еден на друг. Како филијки младо сирење посложени во лимена канта налеани со пресолец, какви што знаеше мајка ми најубово да нареди. Ја влечам угорнината. Ме залипнува свежината од гората од околу, од недопрените пространства. Чувствувам како ми ги дразни сетилата. Ако се свртам назад и ако се загледам поубаво, можеби… Можеби во разретчената магла што легнала по ниското ќе го видам градот иако е далеку. Можеби… Ќе ги видам уличните светилки наредени како оптегнати ѓердани..Нема да се вратам. Уште една свртка на патот, си велам себе си утешно, и зад чистинката на ридот ќе го доловам со погледот она возвишено господово место каде што сакам да ја оставам шарената торба што ја влечам со денови и години на рамото. Ја допирам повторно со прстите од слободната рака, вдлабнатината што ми ја оставила и си мислам – „Кај кого одам, па јас тука повеќе немам никого, тука не припаѓам”. А, ги забележувам на далечина пред мене потемнетите од времето покриви на старите прастари куќи на претците, на неколку места стуткани на купчиња овде онде во зеленилото, видно обраснати во средно ниски грмушки од некастрени со години дрвца. И ми се чини… Го чувствувам мирисот на старина помешам со влага од мокри камења, од талог на застанато време под стреите. Светло никаде. Барем тенок чад од некој оџак од некаде да се влечеше кон небото. Никој и ништо не се помрднува. Омарнина некоја влажна се полепила насекаде и врз сѐ. Пустелија се распослала по ридовите. Не ме чека никој, тоа сум сигурна но, ме пресретнува една морница – ќе задоцнам, треба да брзам што побргу да ја извлечам последната угорнина, си велам. После е полесно. Стигнав ли до фурната, поднаведната од едната страна како да му се поклонуваа секому што доаѓа оти од долната страна ги распуштила тулите и во сенилен молк од староста заборавила од кога е таму, веќе сум стасала. Ме обзема некоја недефинирана леснотија при помислата на фурната, на измазнето светнатата и од краевите остржана од годините дрвена даска наредна штотуку извадени, од страните распукани румени кукли леб, припокриени со ткаена ленена крпа. При помислата на слатката пареа што се крева од него. Ме обзема некоја топлина, ги чувствувам како шуштат во пепелта недогорените јаглени до немарно потпренето рѓосано ламаринено капаче што го затвара отворот на фурната дури се пече лебот, како шуштат од набрзина истурена вода од стомната со една скршена рачка. Застанувам за воздишка повеќе, а очите ми се затвораат оти ми светкаат, ме заслепуваат распосланите лушпести парчиња од сосипаната голема карпа под пршлакот до фурната за кои како деца се натпреваруваме со брат ми, кој повеќе ќе собере, небаре драги камења со непроценливо значење. Очигледно никој не ги собирал пред мене, со години никој не ги собирал, со години и сонцето и месечината се пресликувале врз нив, шетајќи го небото од едниот до другиот краен хоризонт. Очигледно секоја капка од небото оставала сјај во нивниот блесок и блескаат со невидена сила што ми ги притиска очните капаци надоле. А , кој знае, дали некој друг воопшто и може да ги забележи.
Неосетно како да почнува да ми се лепи на челото некоја чудна и тешка, збунувачка дилема- што ли ќе бидам кога ќе ја оставам торбата, кога ќе ја симнам тежината. Сенка или сенка на сенката. Или…Блесок можеби краткотрајно расфрлен низ пресната утринска роса .
И… Како во розово премреже, нашироко развлечена пајажина , ми се присторува од далеку како да ја гледам пред себе мајка ми во грб како се оддалечува по тесната патека што се губи зад свиокот, зад бледо сивото огромно стебло на дивата цреша извишена чиниш до небото. Тука сум, ми прелетува низ крвта како струја мисла радосница. Тука сум…
А денот, денот штотуку почнува. Ме буди тапа болка во рамото. Од торбата е, си помислувам сонливо, од тежината на спомените што од детството ги чувам во таа шарена волнена торба и ги влечам со себе, денови и години… Години и денови, ги влечам како дар што не ме збогатува, но ме прави да тежам, цврсто да стојам на земјата, да сум зависна од него.
Денот веќе ги изгасил фенерите на ноќта и кротко седнал на престолот. Доброутро нов дену.
Радио МОФ почна со рубриката #РаскажиМи, каде секој петок објавуваме по еден расказ на македонски јазик. Со рубриката целиме да промовираме домашни и странски автори кои пишуваат, односно се преведени на нашиот мајчин јазик. Истовремено, сакаме да придонесеме во популаризацијата на прозата на македонски јазик.
Сите заинтересирани за објавување на свој расказ во рубриката #РаскажиМи своите дела може да ни ги испратат на info@radiomof.mk, заедно со куса биографија. Расказите и преводите треба да бидат на македонски јазик.
